Van Oz naar Kiwi...

Rainbow Serpent festival! Gaan we of gaan we niet? 280 dollar zou dit grapje ons kosten, maar willen we dit ultieme hippie festival aan onze neus voorbij laten gaan? Doorslaggevend is Joy, een meisje dat we in Sydney hebben ontmoet. Zij slaapt in Melbourne bij een groep Ozzies waarvan een deel het festival gaat binnen sneaken. Dat klinkt al als een avontuur op zichzelf, dus zwervers dat we zijn gaan we in ieder geval een poging wagen. Met een gehuurde auto, onze slaapplek voor deze drie dagen festival, rijden we naar Lexton, ten noorden van Melbourne. Een van de Ozzies met kaartje is bereid om onze auto mee het terrein op te nemen en als in een ware dropping worden we afgezet aan de voet van een heuvel. Niet zomaar een heuveltje, maar een flinke berg waar aan de andere kant het festival in volle glorie van start is gegaan. Op de heuvel staat een auto en er rijdt een bewaker rond op een quad om de boel in de gaten te houden.

Daar zitten we dan, met zijn drieën, te wachten tot het donker is. Zonsondergang naar schemering, naar volle maan, we zijn er allemaal getuigen van. Tegen 9 uur komt de rest van de "sneak"groep aan en is de voorheen blauwe lucht verandert in zwart. Let's go girls... Met zes meiden lopen we recht richting de klim die ons te wachten staat. Nog geen 100 meter zijn we op weg wanneer de lichten van de quad aan springen en de motor gestart wordt. "Get down". Het hoge gras zorgt ervoor dat we ons enigszins kunnen verschuilen, maar het geluid van de motor klinkt steeds harder. "RUN!!". Als zes debielen zetten we het op een sprinten richting het bos dat zich links van ons bevindt. De adrenalinekick zorgt ervoor dat ik al sprintend niet kan ophouden met lachen. De bewaker kan ons gelukkig niet bereiken door een riviertje en roept nog wat onverstaanbaars na. Wanneer we staan uit te hijgen onder de bomen in het bos wordt er een kleine pauze ingelast en een plan van aanpak gemaakt. Over de heuvel is blijkbaar geen optie, dus we besluiten er omheen te gaan. Dat houdt in: over hekken, prikkeldraden, slootje springen en ons een weg banen door het hoge gras en struikjes. Na een uur geploeter en geklaag over onze conditie zien we vanaf de zijkant van de heuvel de camping. Vanaf onze plek tot aan het terrein is zeker nog een paar 100 meter en een compleet open vlakte. Veel lichten van rijdende auto's zijn er te zien, maar het is niet duidelijk of dit gasten zijn of bewaking. We lopen op ons gemak richting terrein tot we vanaf de camping geschreeuw horen "Oy, Oy!". Joe, die voorop loopt begint te rennen en de rest volgt, maar Joe is een beetje besluiteloos waardoor we zigzaggend door elkaar lopen. "Oy" verandert dan in "Joy!". Blijkt dat onze groep zich daar geinstalleerd heeft en we zonder problemen kunnen aanschuiven bij onze campingspot.

Het festival zelf is echt fantastisch. Als ik het ergens mee moet vergelijken in Nederland, komt Solar het meest overeen. De mensen die hier rondlopen zijn kunstwerkjes op zich. De kleurrijke outfits (of slechts bodypaint), accessoires en schmink. Overdag is het lekker warm, maar 's nachts echt ijskoud. Lange broeken en een verzameling van truien over elkaar, hoe je eruit ziet doet er totaal niet toe. Het festival gaat dag en nacht door, dus veel slapen is er niet bij. Ook douchen moet je maar even vergeten deze drie dagen. Mijn haar heeft daar moeite mee, waardoor het uiteindelijk 1 grote dread is. Achja, dan pas ik prima tussen want dreads in overvloed op dit feestje. Het terrein heeft een speeltuin voor volwassenen die je zintuigen extra prikkelen (lees: voor als je een LSD-trip hebt) en veel verschillende stages met allerlei muziekstijlen.

Na drie dagen feesten nemen we Joy mee naar het begin van de great ocean road om eerst een dagje bij te komen. De drie dagen daarop volgend rijden we deze bekend-om-zijn-schoonheid-route. Veel stops met supermooie en fotoboekwaardige uitzichten. De twaalf apostelen, de bekendste, maar waarvan we er nog maar zeven konden tellen. De London Bridge, die nu de London Arch is omdat het eerste stuk in 1990 is ingestort. Het verhaal gaat dat er zich op dat moment een man bevond die zich een dagje had ziekgemeld van zijn werk, zijn vrouw onwetend, en hij zijn minnares had meegenomen naar deze romantische plek. Na de instorting zaten Mr. en maitresse vast op het losse rotsdeel waardoor een helikopter hen moest komen "bevrijden" en dit uiteraard de krant heeft gehaald. Busted.. Vrouw en baan, gone!

Terug in Melbourne als gevorderde "sneakers" gaan we Les Miserables kijken. Een openluchtbioscoop in een park op een klein heuveltje, waar we echt onbewust via een bosje gratis en voor niks (tautologie?)naar binnen lopen. Super gezellig zo'n buitenfilm.. honderden mensen op picknickkleedjes met flessen wijn en homemade snacks. Daarnaast mijn favoriete musical waarvan ik de cd grijs heb gedraaid en ik dit gezongen verhaal woord voor woord in het Nederlands kan meeblèren tot grote irritatie van Kedie, sorry Keet!

Onze laatste dagen in Australie zijn we nu aan het aftellen. We zitten nu nog 4 nachten in de wijk St Kilda, aan het strand. Dat heeft eigenlijk qua weer alleen gisteren nog maar goed uitgepakt. Melbourne is onvoorspelbaar qua weer. Zo heb ik een paar dagen geleden nog twee truien gekocht, omdat het 16 graden was en de hele dag regende. Momenteel zit ik achter de pc, omdat ik met 37 graden het strand vandaag te heet vond. Maar we komen de dagen wel door, nog drie te gaan en dan een nieuw avontuur bij de Kiwi's!!