Fear is temporary, achievement is permanent!

De slogan van skydive Taupo.
Een zonnige dag met een licht briesje ziet er uit als een veelbelovend decord voor de grote sprong die we gaan wagen. Een klein roze vliegtuigje gaat ons op 5 km hoogte brengen om ons vervolgens daar te lozen. Om 11 uur 's ochtends worden we opgehaald met een limo, another first, en beginnen de kriebels te komen. Aangekomen bij het skydivecentrum kunnen we kiezen of we een dvd willen en fotos. Uiteraard wil ik dit legendarisch moment vast hebben liggen! Na de instructies krijgen we de meest charmante outfit allertijden. Geef ons drie skydive pakken. Laat het doek maar zakken. Een blauw overal, mutsje en een soort duikbril, op en top vrouwelijk.

We moeten al met al bijna twee uur wachten voor we het vliegtuig in kunnen waardoor de zenuwen beginnen te gieren. Eindelijk landt de vorige groep luchtduikers en worden we voorgesteld aan onze skydivemate. Karl, een kiwi, is degene die ik volledig dien te vertrouwen. Mijn leven ligt in zijn handen ;). Met zn allen worden we letterlijk in het vliegtuig gepropt en zit ik lekker knus tussen de benen van mn buddie. Ik en Karl zitten op de grond bij de deur wat betekent dat ik het spits ga afbijten. Waahh nervositeit overheerst.. Karl probeert me gerust te stellen door een driedubbele check te doen op de veiligheidsriemen die ons verbinden. We bereiken 12.000 ft en de deur opent waardoor er een harde wind het vliegtuigje in stroomt. Het is zover, voor ik het weet hang ik mn benen naar buiten en kan ik het opbrengen nog even naar de camera te zwaaien ennn weg zijn we. De eerste paar seconden weet je niet wat je overkomt, maar ik spreid vrijwel direct mijn armen en jeej ik zweef! Je lijkt niet te vallen, de bekende kriebels in je buik blijven uit, maar het is zo'n apart en onwerkelijk gevoel. Moeilijk te beschrijven, maar super gaaf. De vrije val duurt ongeveer 45 seconden en als de parachute open gaat is het eerste wat ik kan uitbrengen: "awesome, get rid of the parachute". De 5 minuten daarna zweef je rustig en kan je genieten van een schitterend uitzicht, want dat heeft Taupo met het grootste meer van NZ, de bergen op de achtergrond en al het groen. Serieus met stip op nummer 1, het beste wat ik ooit gedaan heb! Dat laten de fotos achteraf wel zien want op iedere foto staat een big smile of een wow-mond.

De dag erna hebben we een dagvullend programma. We gaan, geheel vrijwillig, een acht uur durende hike doen in het national park Tongariro. Drie van de meest bekende bergen in Nieuw Zeeland beklimmen waaronder mount Ngarahoe, beter bekend als mount Doom in lord of the rings. Om half 6 's ochtends worden we opgehaald want het is nog zo'n anderhalf uur rijden naar het park. Als ik mijn wandelgenoten bekijk in de bus vraag ik me af of ik wel juist gekleed ben. Ik zie alleen maar wandelschoenen, broeken met zakken aan de zijkant, windjacks en nordic walking stokken. Ik draag een legging, een lang topje, een dunne trui en mn enige dichte, bijna versleten schoenen met zolen zonder enkele vorm van grip.

Gearriveerd bij het park gaan Kedie en ik vol goede moed van start. Het begin is vlak dus dat gaat moeiteloos. Daarna komt een klim van een aantal kilometer die toch wel om de nodige rustpauzes vraagt. Het landschap is een beetje onheilspellend. Alles is vulkanisch, gesteente zwart en rood gekleurd. De eindstop is lake Emerald. Een meer middenin het vulkanisch gebied. Geen groen te bekennen, maar felblauw water. We mogen tot dat punt en niet verder omdat een va de vulkane kort geleden is uitgebarsten en nog steeds rookt. Als een van de eerste zijn we boven op de top met uitzicht over het meer en hebben er slechts 2,5 uur over gedaan in plaats van 4. Misschien dat ze hier rekenen in Hobbitstapjes. Op onze weg terug bleek dat we gewoon snel waren want onze hele bus loopt ver achter ons. Dit dankzij het ziekenhuistempo dat Kedie aanhoudt. Geen geslenter, maar gas erop. Dat heeft ze me in Thailand al geleerd, beviel me goed dus dat hebben we erin gehouden.

De terugweg was omlaag dus, op wat steile stukken na, lang niet zo zwaar als de heenweg. De steile stukjes lagen vol met losse kleine steentjes. Met gladde zolen niet echt makkelijk begaanbaar dus allebei ervaren we de nodige glijpartijen "zo, ik ga even zitten". Na weer 2,5 uur zijn we terug bij het begin en moeten we helaas 3 uur wachten op onze bus aangezien men 8 uur rekent voor de route. Ach, de zon schijnt.

Gisteren hebben we een nacht doorgebracht in River Valley, in the middle of nowhere, geen dorp, geen huizen, geen telefoonontvangst, alleen een rivier, heuvels, een hostel, een kiwibus, 50 backpackers en schapen (want die zijn er maar 40 miljoen in NZ). Leuke locatie en schitterende avond met misschien een "paar" alcoholische versnaperingen. Erg prettig als je de volgende dag een vijf uur durende busreis voor de boeg hebt met slingerwegen. Toch zijn we heelhuids aangekomen in Wellington, de hoofdstad! Drie nachtjes hier en dan door naar het zuidereiland wat nóg mooier schijnt te zijn.